Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Για τον μπαμπά μου!



Αύριο είναι η γιορτή του πατέρα και δράττομαι της ευκαιρίας να σας μιλήσω για τον δικό μου μπαμπά . Αφορμή γι' αυτό η εικόνα που ανακάλυψα στο διαδίκτυο και που αντιπροσωπεύει ακριβώς μια σκηνή της παιδικής μου ηλικίας που επαναλαμβανόταν σχεδόν κάθε μεσημέρι που γύριζε  ο μπαμπάς μου από τη δουλειά και έτρεχα να πέσω στην αγκαλιά του ανεμίζοντας τις κοτσίδες μου.


 


Γεννημένος το 1922 στη Χαλκίδα, μεγάλωσε και έζησε στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Χρόνια δύσκολα, από παιδί στο μεροκάματο και μετά τα χρόνια του πολέμου ακόμα πιο δύσκολα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι οι αφηγήσεις του για αυτά που έζησε εκείνα τα χρόνια θα γέμιζαν βιβλία. Και μόνο ότι γλίτωσε  πηδώντας από το καμιόνι που τους πήγαινε για εκτέλεση με το σκεπτικό αν είναι να πεθάνω, να πεθάνω προσπαθώντας για την ελευθερία μου, δείχνει ότι είχε θάρρος και πίστη στη ζωή και αυτό τον συνόδευε σε όλα του τα χρόνια. Αγαπούσε τη ζωή και τα παιδιά, και όπως έλεγε δεν έχει κανένας δικαίωμα να τα κακομεταχειρίζεται και να τα κάνει να υποφέρουν. Επαγγελματικά ασχολήθηκε στην αρχή με το ράψιμο αντρικών ρούχων, στην πορεία όμως ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν αρτεργάτης και έγινε ένας άριστος τεχνίτης κατά ομολογία όλων (τα χριστόψωμά του έχουν αφήσει εποχή). Πέρασαν τα χρόνια και έφτιαξε τη δική του οικογένεια, μια οικογένεια που φρόντιζε πάντα  με πολλή αγάπη  να μην της λείψει τίποτα. Ήταν ένας άνθρωπος  που αγαπούσε την καλή παρέα με φίλους, αλλά  δεν είχε παει ποτέ του στο καφενείο, μετά τη δουλειά ασχολιόταν με διάφορες εργασίες μέσα στο σπίτι.Τα χέρια του έφτιαχναν τα πάντα, με ότι καταπιανόταν το έφερνε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο και για ό,τι θέλαμε πάντα τρέχαμε σε εκείνον. Εκείνος με έμαθε να κολυμπώ στη θάλασσα, να φτιάχνω γλυκά και να μαγειρεύω,  , με έμαθε να αγαπάω τη μουσική. Το πικάπ εκτός από τα γλέντια που γίνονταν στις γιορτές, ήταν πάντα σε ετοιμότητα και εκτός αυτού, με το που έμπαινε στο σπίτι άνοιγε το ράδιο, μια συνήθεια που έχω αποκτήσει και εγώ εκτός από το να πίνω τον καφέ μου στο κρασοπότηρο όπως έκανε και εκείνος, μάλλον τα γονίδια θα είναι. Θυμάμαι, λοιπόν, έναν μπαμπά να πασχίζει κάνοντας ότι περνούσε από το χέρι του με διάφορες ευρεσιτεχνίες και παιχνίδια για να με καταφέρει να φάω  και να πάρω τα φάρμακά μου όταν είχα αρρωστήσει πολύ σοβαρά.Το ψάθινο καπελάκι μου, που το χαλάσαμε παρέα προσπαθώντας να πιάσουμε ψαράκια σε μια  εκδρομή μας στα Παλούκια. Τη χαρά μου όταν μου έφερνε διάφορα  παιχνίδια που παράγγελνε σε ναυτικούς την εποχή εκείνη. Το χαρτζιλίκι που περιμέναμε να βρούμε μέσα στο γραμμα όταν κάναμε διακοπές στο νησί, ενώ εκείνος δούλευε .Τις βόλτες μας στον Πειραιά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλά και τις Κυριακάτικες βόλτες μας στο Πασαλιμάνι και όχι μόνο.Δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα την χαρά μας όταν μας έφερε στο σπίτι την κινηματογραφική μηχανή με ταινίες που προβάλαμε στον τοίχο, πριν από την εποχή της τηλεόρασης.Ακόμα και την πρώτη μου κατασκευή μαζί την φτιάξαμε χύνοντας γύψο μέσα σε καλούπια για να κάνουμε καδρακια για το σχολείο. Η μεγαλύτερη όμως   έκπληξη  μας περίμενε το Σεπτέμβριο του '68 όταν γυρίσαμε από το νησί και βρήκαμε μια ολοκαίνουργια τηλεόραση να μας περιμένει. Ήταν λάτρεις της τεχνολογίας, συχνό φαινόμενο να αγοράζει καινούργια πράγματα που μόλις είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν την εποχή εκείνη για το νοικοκυριό του σπιτιού και όχι μόνο .Είχε ταλέντο να ανακαλύπτει   γκατζετακια ,π.χ μια φορά έφερε ένα σετ για να κόβουμε βραστά αυγά σε φέτες και πρέσα για να κόβουμε τις πατάτες για το τηγάνισμα και μιλάμε για τη δεκαετία του'60,η μαμά μου περιττό να πω ότι δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ προς μεγάλη απογοήτευση του μπαμπά μου . Όμως, περνώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας, είχαμε και τις προστριβές μας. Καταρχήν οι συμβουλές του για τη ζωή που ανοιγόταν μπροστά μας... τότε δυσανασχετούσαμε, τώρα χαίρομαι γι'αυτες. Και μια ιδιοτροπία του:  δεν ήθελε με τίποτα ούτε ίχνος μακιγιάζ, το κραγιόν έμπαινε όταν έφευγα από το σπίτι και πριν γυρίσω το έβγαζα, ενώ ακόμα θυμόμαστε με τον αδελφό μου ότι ακόμα και το αποσμητικό ΜΑΜ το βάζαμε έξω στη βεράντα. Τον θυμάμαι όταν ήρθε στο σπίτι μου παντρεμένη πια και με βρήκε να κολλάω τα πλακάκια στην κουζίνα που κάναμε ανακαίνιση ,πήγε και είπε στη μαμά μου με κρυφό καμάρι "αυτή ξεπέρασε και εμένα, τίποτα δεν της γλιτώνει". Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω ούτε και την ημέρα που γύρισα από το νοσοκομείο όπου είχα νοσηλευτεί μετά το ατύχημα μου, πως προσπαθούσε διακριτικά να σκουπίσει τα μάτια του, ούτε τη συγκίνησή του όταν με πήγε νύφη στην εκκλησία, ούτε όταν αντίκρισε τα εγγόνια του για πρώτη φορά και έγινε μαζί τους και εκείνος παιδί κάνοντας όλα εκείνα που έκανε για εμάς στο δεκαπλάσιο. Παιχνίδια και λιχουδιές ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή.Ότι του ζητούσαν για εκείνον ήταν διαταγή. Ο γιος μου θα θυμάται πάντα τον πρώτο αγώνα μπάσκετ που είδαν παρέα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και η κόρη μου τα κόκκινα μποτάκια που πάντα της έφερνε. Δεν ξεχνάω το καμάρι του όταν είδε τον γιο μου φαντάρο, ούτε τη χαρά του για το πτυχίο της κόρης μου . Για εκείνους είναι  ο "μεγάλος", έτσι τον έλεγαν και έτσι τον λένε ακόμα. Ο καλός μου ακόμα λέει ότι ο μπάρμπα Χρήστος ήταν διαφορετικός, είχε άλλα μυαλά . Η αλληλοεκτίμηση που είχε ο ένας για τον άλλον ήταν πραγματικά αληθινή.Για όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα, λέω ότι ήταν ένας μπαμπάς πάντα παρών σε όλα και παρ' όλα τα δύσκολα που είχε περάσει δεν το έβαζε κάτω, ακόμα και όταν αρρώστησε με την καρδιά του στα 52 του, το πάλεψε 30 χρόνια."Θα δω την Ολυμπιάδα στην Ελλάδα και μετά θα πεθάνω" μας έλεγε γελώντας. Έφυγε τον Οκτώβριο του 2004 μετά από πολύ σύντομο διάστημα που νοσηλεύτηκε. Έφυγε αξιοπρεπώς, έτσι μας είπαν οι γιατροί, μια αξιοπρέπεια που είχε σε όλη του τη ζωή ακόμα και στο θάνατο. Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε, όμως δεν έχει περάσει ημέρα χωρίς να τον αναφέρουμε,  να μην τον θυμηθούμε και να μη γελάσουμε με διάφορα συμβάντα που είχαν γίνει και τον είχαν πρωταγωνιστή . Πιστεύω να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται,να μας φυλάει και να μας προστατεύει.

Αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που μας έμαθε  ότι αν θέλουμε να μας σέβονται πρέπει εμείς πρώτα να σεβόμαστε τον εαυτό μας και  τους άλλους.Ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή αρκεί να την κάνουμε με αξιοπρέπεια και το κυριότερο,  η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και δεν το βάζουμε κάτω όποια δυσκολία και αν βρεθεί στο διάβα μας.

Υ.Γ  Στα χρόνια που αναφέρομε δεν ήταν όλα ρόδινα, είχαν και τις δυσκολίες τους, οι γονείς μου  όμως προσπαθούσαν πάντα για να έχουμε εμείς σαν παιδιά το καλύτερο.Μεγάλωσα με πάρα πολύ αγάπη , μια αγάπη που με συνοδεύει μέχρι τώρα και τους είμαι ευγνώμων γι'αυτο.




39 σχόλια:

  1. Κατερίνα μου, πολύ συγκινητικό το αφιέρωμα στον αγαπημένο σου πατέρα!!!!!!!!!!!!!!
    Μου θύμισες και τον δικό μου μπαμπά, που ήταν χρυσοχέρης και μου έμαθε τόσα πολλά πράγματα (χειροτεχνίες, μαστορέματα, κολύμπι, ψάρεμα -στο Πασαλιμάνι!-). Αν και έφυγε πριν από 25 χρόνια, δεν περνάει ημέρα χωρίς να τον σκεφθώ!
    Να είσαι καλά να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη!!
    Φιλάκια πολλά και καλό Σαββατοκύριακο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Μαριάννα μου. Ο μπαμπάς μου απ' όταν τον θυμάμαι ήταν πολύ δραστήριος και καταπιάνονταν με πολλά πράγματα που με ένα περίεργο τρόπο τα έφερνε όλα εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο και αυτό για τα παιδικά μου μάτια ήταν μαγικό.

      Διαγραφή
  2. Κατερινάκι,με συγκίνησες ΠΟΛΥ.
    Σα να διάβαζα μέσες άκρες για το δικό μου μπαμπά,ακόμα και ο επίλογος ίδιος. Κι όμως έχει κι αυτός φύγει και δε μπορώ να το αποδεχθώ,ακόμα...
    Δε μπορώ να σου γράψω τίποτ άλλο γιατί τα μάτια μου δεν μ αφήνουν να δω καθαρά κι ο κόμπος στο λαιμό,κοντεύει να με πνίξει. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται,που πολλές φορές αναρωτιέμαι. Τουλάχιστον δε κουράστηκα ποτε να του δείχνω και να του φωνάζω την αγάπη μου,τη λατρεία μου καλλίτερα
    Φιλάκια πολλά, ήμασταν τυχερές που τους είχαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά μου σε καταλαβαίνω γιατί εμένα έχουν περάσει δέκα χρόνια και ακόμα πολλές φορές νομίζω ότι ακούω την φωνή του. Σου μιλάω ειλικρινά τον σκέφτομαι σε καθημερινή βάση, ίσως να είναι ότι του είχα και μου είχε πολύ αδυναμία, δεν ξέρω.

      Διαγραφή
  3. Κατερίνα, αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση γιατί πολλά από αυτά που γράφεις τα έζησα και εγώ με τον δικό μου πατέρα. Ακόμη και η χρονιά γέννησης ίδια αλλά στη Μικρά Ασία, για τον πόλεμο που του άφησε ένα σημάδι από σφαίρα στον ώμο του, αλλά και για την πρέσα για τις πατάτες που και εμείς 1-2 φορές την χρησιμοποιήσαμε και τόσα άλλα....
    Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα τότε τα πράγματα αλλά ήταν τόσο όμορφα χρόνια.
    Κλείνοντας να συμφωνήσω με την Χαρά οτι ήμασταν τυχερές που τους είχαμε!!!
    Να είσαι καλά και να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη!!!!
    Φιλιά!!!
    Νεφέλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ταλαιπωρημένη γενιά Στέλλα μου και παρ' όλα τα δύσκολα που είχαν περάσει έδωσαν όλοι τους την αγάπη και την φροντίδα στην οικογένεια τους χωρίς να ζητάνε ανταλλάγματα. Πραγματικά είμαστε τυχερές που τους είχαμε.

      Διαγραφή
  4. Από τις καλύτερες αναρτήσεις σου, Κατερίνα! Χείμαρρος οι αναμνήσεις από τον μπαμπά σου, διαβάζω κι είναι λες κι ακούω τη φωνή σου να τα λέει όλα με μια ανάσα μόνο. Να είσαι γερή και να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη! Εγώ ανήκω στις τυχερές εκείνες που έχουν τον μπαμπά τους ακόμα κοντά τους, και φροντίζω όσο μπορώ να απολαμβάνω τη συντροφιά του.
    Φιλιά και καλό Σ/Κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι τυχερή που τον έχεις ακόμα κοντά σου και εύχομαι να τον έχεις για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.

      Διαγραφή
  5. Κατερίνα μου μια φορά σε είδα και τώρα σε φαντάζομαι να γράφεις με μεγάλη συγκίνηση το αφιέρωμα για τον μπαμπά σου !!! Σκέφτομαι ποσο δακρυσμένα θα ήταν τα μάτια σου και πόσα πράγματα έχεις να θυμάσαι από κείνον!!! Κάπως έτσι ήταν και ο δικός μου και 5 χρόνια αφ΄ότου πέθανε , είναι κάθε μέρα κοντά μας
    Σε φιλώ με συγκίνηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Νικολ μου, είναι πολλές οι φορές που τον σκέφτομαι και με παίρνουν τα κλάματα, όπως είπα και στην Χαρά δεν έχει περάσει ημέρα χωρίς να έχουμε την κουβέντα του.

      Διαγραφή
  6. Kατερίνα μου γειά.Πολύ με συγκίνησες με την διήγησή σου.Συνήθως θυμώμαστε τις μαμάδες στη γιορτή τους και όχι τους μπαμπάδες.Να είσαι πάντα καλά και να τον θυμάσαι πάντα,όχι μόνο στη γιορτή .Αλλωστε δυσκολα ξεχνιέται ένας τέτοιος πατέρας.
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Του είχα πολύ αδυναμία Νικολιτσα μου και μεταξύ αστείου και σοβαρού η μαμά μου το λέει ακόμα και ξέρω ότι κάπου μπορεί να την πειράζει αλλά τι να κάνω είναι κάτι που δεν μπορώ να το αλλάξω.

      Διαγραφή
  7. Πολύ τρυφερή ανάρτηση Κατερίνα μου, τόσο όμορφα τα αισθήματα και τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν από τα λόγια σου!
    Να είσαι πάντα καλά και να τον θυμάσαι με αγάπη!
    Την αξίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Έλενα μου, πάντα τον θυμάμαι με πολύ αγάπη γιατί για μας ήταν ξεχωριστός.

      Διαγραφή
  8. Πολυ συγκινητικο και γλυκο το αφιερωμα στον πατερα σου..
    Να εισαι παντα καλα να τον θυμασαι..
    Φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Κατερίνα μου!!Πολύ τρυφερό καί γεμάτο από όμορφες αναμνήσεις τό κειμενό σου!!Σίγουρα ο πατέρας σου ήταν πολύ σπουδαίος άνθρωπος !Μέ πολύ συγκίνηση διάβασα όσα μάς διηγήθηκες.Καί ήρθαν στό μυαλό μου,στιγμές από τόν δικό μου πατέρα,πού ζεί πολύ μακριά από εμάς,στήν Αυστραλία,άν καί μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα.Να είσαι πάντα καλά και να τον θυμάσαι πάντα φίλη μου!
    Καλό Σ/Κ!!Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι τυχερή Dimi μου που τον έχεις έστω και μακριά ,και σου εύχομαι να τον έχεις για πολλά χρόνια ακόμα.

      Διαγραφή
  10. Όμορφη και τόσο συγκυνητική ανάρτηση
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να ήξερες πόσο σε ζηλευω.. Κατερίνα μου με την καλή εννοια όμως .. για τις αναμπνησεις αυτές που έχεις ζήσει και τις κρατας παντα στην καρδιά σου κορίτσι μου πόσο τυχερή εισαι.. να ΄ηξερες!!! σε λεω τυχερή γιατί όταν δεν έχεις γνωρίσει καθόλου την θαλπωρή και το στήριγμα που σου δίνει η παρουσία του πατερα ...οταν δεν έχεις ουτε μία στιγμη να την θυμηθείς να την φυλαξεις.. τοτε νιώθεις ενα κενό στην θέση αυτή.. τις πολύ ομορφες οι στγμες σας.. αυτές κρατα για φυλαχτό.. κορίτσι μου να είσαι παντα καλά και να τις θυμασαι.. ααααα χαρηκα που βρήκατε την γατούλα σας... φιλακιαααααααααα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά Ρουλα μου είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω πάρα πολλές και καλές αναμνήσεις από τον μπαμπά μου και το βασικότερο ήταν πάντα δίπλα μας ακόμα και όταν είχαμε φτιάξει το δικό μας σπιτικό και χρειαζόμασταν το οτιδήποτε πηγαίναμε σ' εκείνον.

      Διαγραφή
  12. °º。✿✿彡
    Tenha um dia muito feliz!!!

    °º。✿
    Boa semana!
    Beijinhos do Brasil.✿º°。

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι τρυφερά και συγκινητικά που εξέφρασες την αγάπη σου και την αδυναμία σου Κατερίνα μου!!! Σε χάρηκα, με συγκίνησες, δεν έχω λόγια... Να σαι γερή να τον θυμάσαι και να αναπολείς τις στιγμές σας και να σαι σίγουρη ότι σας προσέχει από κει ψηλά!!!!
    Φιλάκια πολλά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου είχε και του είχα αδυναμία Μαριλενα μου. Οι αναμνήσεις που εχω από τον μπαμπά μου είναι πολύ έντονες .

      Διαγραφή
  14. Ξεχειλίζει αυτή η ανάρτηση από αγάπη και νοσταλγία! Μ' έκανες να βουρκώσω και να σκέπτομαι πόσο συγκίνηση σε κατείχε την ώρα που την έγραφες!!Πόσο υπερήφανη είσαι για τον αγαπημένο σου πατέρα !!!Τα τρυφερά σου αισθήματα για αυτόν είναι πολύ συγκινητικά και τα περιγράφεις υπέροχα!!!Ευχομαι να είσαι πάντα καλά και να θυμάσαι όλες τις στιγμές που περάσατε μαζί!! Φεύγω με συγκίνηση αλλά και με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης για την αγάπη που έχεις μλεσα στην ψυχή σου Είμαι τυχερή που σε γνώρισα και σε ξεχώρισα!!! Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τον θυμόμαστε Εφη μου κάθε μέρα. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τα παιδιά, οπότε καταλαβαίνεις πως για εμάς αλλά και κατόπιν για τα εγγόνια του γινόντανε θυσία.

      Διαγραφή
  15. Kατερίνα μου, η ανάρτησή σου, είναι προς αντιγραφή!
    ' Ισως να τη δανειστώ του χρόνου...
    Δεν εχω λόγια, και χαίρομαι που βρήκες τα λόγια να μας εισάγεις στην οικογένειά σου, στον τρόπο ζωής, και νομίζω οτι αυτό ηταν το πιο όμορφο μνημόσυνο γαι τη ψυχή του αγαπημένου σου πατέρα!
    Να είστε γεροί να τον θυμόσαστε πάντα με αυτή την αγαπη γιατι αυτό είναι η αγάπη!
    τα φιλια μου!με συγκίνησες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Βαρβάρα. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας άνθρωπος που κοίταγε την οικογένεια του και έκανε το παν για να είμαστε όλοι καλά, έτσι τον θυμάμαι.

      Διαγραφή
  16. Κατερίνα μου καλημέρα
    Διαβάζοντας την ανάρτησή σου συγκινήθηκα πάρα πολύ και σε πολλά σημεία ήταν σαν να μιλάς και για τον δικό μου πατέρα.
    Να είσαι καλά να τον θυμάσαι.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου, δεν περνάει ημέρα που δεν θα τον κουβεντιάσουμε.

      Διαγραφή
  17. Με συγκίνησες Κατερίνα μου!!!!!
    έτσι θα έπρεπε να είναι όλοι οι μπαμπάδες!!!!
    Να είσαι καλά να τον θυμάσαι πάντα!!!!!!!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Ρενα μου, είμαστε τυχεροί σαν παιδιά που τον είχαμε μπαμπά.

      Διαγραφή